Od zarania dziejów, tereny nadrzeczne były wymarzonym i pożądanym miejscem na zakładanie osad ludzkich. Osady powstawały blisko rzek, ponieważ były one szlakiem transportowym oraz stanowiły źródło wody i pożywienia.

Tym też kierował się na początku lat 80-tych siedemnastego wieku, William Penn, który wybrał malownicze miejsce między rzeką Delaware i jej dopływem Schuylkill, gdzie założył Filadelfię, która z biegiem lat z małej osady zmieniła się w największe w Ameryce, i znane na całym świecie, centrum przemysłowo handlowe.

Filadelfia utrzymała ten tytuł aż do 1820 roku, kiedy to jej rolę przejął Nowy Jork. Analizując historię Filadelfii, można także prześledzić rolę rzeki na każdym etapie rozwoju miasta. Filadelfia była pierwszym portem śródlądowym północno-wschodniego wybrzeża Ameryki Północnej, powstałym na tzw. Fall Line, linii rozdzielającej dwa regiony fizjograficzne, Piedmont i Nizinę Atlantycką, i wyznaczającej limit śródlądowej nawigacji statków oceanicznych.

Rzeka Delaware osiąga około 1,5 km szerokości na wysokości Filadelfii. Wczesny rozwój miasta miał miejsce nad samym brzegiem rzeki, umożliwiającym dogodny dostęp do transportu wodnego. Część nabrzeża została wypełniona i nadbudowana by ten dostęp był jeszcze korzystniejszy.

W połowie dziewiętnastego wieku w mieście nastąpiły zmiany, które  zapoczątkowały proces oddzielania się miasta od nabrzeża Delaware. Majętni mieszkańcy i kupcy zaczęli opuszczać tą najstarszą część miasta. Stopniowo wszelkie obywatelskie inicjatywy oraz drobny handel zostały przeniesione w głąb lądu, pozostawiajac nadbrzeże wielkim koncernom handlowo przemysłowym.

Nie pozostały one jednak nad brzegiem na długo. Gdy w 1846 powstała Pensylwańska Kolej, całe nabrzeże zaczęło zmieniać swój wizerunek. Wraz z poprawą lądowego transportu, te wielkie przedsiębiorstwa pomału przeniosły się  tam, gdzie i teren pod budowę i robocizna były tańsze.

Ta przeprowadzka pozostawiła nabrzeże zdegradowanym, obumarłym i zatrutym. I tak w ciągu niecałych 300 lat piękne tereny zalewowe, spowite bogatą roślinnością wodną i rojące się od ryb, zamieniły się w martwą rzekę uzbrojoną w niezliczone pirsy, pomosty rozładunkowe i wysokie betonowe ściany chroniące tereny nadrzeczne przed przypływami.

Konstrukcje te nie tylko odgrodziły  rzekę od ludzi, ale także od jej naturalnych terenów zalewowych, które są nieodłączną cześcią rzeki jako zdrowego ekologicznie systemu. Konstrukcja autostrady międzystanowej, w latach 60-tych dwudziestego wieku,  była ostatecznym ciosem, który fizycznie odciął miasto od rzeki Delaware, stawiając tym bezprecedensowe wyzwanie dla obecnego i przyszłych pokoleń.

Zwrot ku rzece

Po wielu latach zaniedbań, degradacji i zanieszczyszczenia, rzeka Delaware zaczyna wracać do łask. Zawdzięcza to swojemu naturalnemu pięknu, które wciąż można dostrzec, bliskości natury i niezrównanym wartością ekologicznym, które dopiero obecne pokolenie zaczyna doceniać.

Rzeka jest w dalszym ciągu zanieczyszczana, a zdegradowane brzegi wymagają specjalistycznej odnowy. Inicjatywa rewitalizacji nadrzecza łączy profesjonalistów wielu dziedzin: architektów, architektów krajobrazu, ekologów i inżynierów.

W ten proces włączeni są także mieszkańcy miasta, lokalny samorząd oraz organizacje pozarządowe, które od kilku lat inwestują w opracowanie planów koncepcyjnych dotyczących nabrzeża Delaware na całej jej filadelfijskiej długości. 

Park Penn Treaty

To jeden z najstarszych parków Filadelfii. Powstał w miejscu, gdzie przed laty rósł historyczny wiąz (Ulmus americana), pod którym William Penn miał podpisać traktat z Indianami Leni Lenape. Wiąz powaliła burza w 1810 roku, a kilka lat później w jego miejsce postawiono obelisk upamiętniający traktat.

Obecnie prawie 3 hektarowy park rozciąga się wzdłuż wybrzeża Delaware. Południowa część parku składa się z poprzecinanego grupami starych drzew rozległego trawnika otoczonego wielofuncyjną ścieżką. Teren ten jest szczególnie doceniany jako miejsce na spacery i pikniki.

W cieniu starych drzew w pobliżu północnego wejścia do parku stoi pomnik Williama Penna wykonany przez rzeźbiarza Franka Gaylorda. Przy brzegu rzeki zbudowano taras widokowy, z którego roztaczają się widoki na rzekę i na most Benjamina Franklina, łączący Filadelfię z Camden w stanie New Jersey. Nowe place zabaw w północnej, zacienionej części parku przyciągają całe rodziny.

Część brzegu pozostawiono w pół dzikim stanie. Nie jest to zrewitalizowany ekosystem, ale głazowisko trzymające nabrzeże w ryzach chroniąc je przed falami. Na kamieniach można przysiąść i stamtąd nawet łowić ryby.

Park sąsiaduje z jednej strony z upadającym budynkiem poprzemysłowym, a z drugiej graniczy z terenem przeznaczonym na luksusowe apartamentowce. Ta nowa inwestycja jest częścią większego planu, który zakłada także rozbudowę i unowocześnienie parku. Grono użytkowników parku może się zmienić, jednakże jego charakter ma pozostać niezmienionym. 

Washington Avenue Green

Ten mały park ma zupełnie inny charakter. Tu nie chodzi już o elegancję, ale o demonstrację sił natury i procesów rozkładu. Park zastąpił nieprzepuszczalne dla wody powierzchnie asfaltu i betonu załozeniami roślin typowych dla siedlisk łąk i lasów. Jest to pomysłowa odpowiedź na degradację środowiska miejskiego.

Projekt wykonała renomowana pracownia Biohabitats, specjalizująca się w ekologicznej odnowie zdegradowanych środowisk.

Przez park przebiega trasa nadrzeczna, dzięki której dużo jest tu spacerowiczów i rowerzystów wędrujących wzdłuż Delaware.

Park ten pokazuje jak można przyśpieszyć proces rozkładu asfaltu i betonu. Nawierzchnia starego parkingu została pocięta by umożliwyć przesiąkanie wody deszczowej do gruntu. Wycięcia mają kształt rzeki z dopływami, którymi deszczówka z wyżej położonych nieprzepuszczalnych nawierzchni spływa w stronę rzeki Delaware.

W innej części spękany beton obsadzony jest rodzimymi gatunkami roślin. W ten sposób przyspieszone zostają naturalne procesy rozkładu, pokazujące jak siły natury zacierają ślady pozostawione przez człowieka.

Inne kluczowe elementy to poprawienie widoku i dostępu do rzeki. W planie jest także zagospodarowanie historycznego pirsu numer 53. Ma tu powstać wystawa promująca ekologiczną odnowę środowiska naturalnego, regenerację naturalnych systemów i innowacyjne praktyki w dziedzinie projektowania.

Park już teraz spełnia ważną rolę edukcyjną. Tablice informacyjne dostarczają opisów wszystkich procesów tam zachodzących i promują znaczenie i ekologiczną rolę miejskich rzek.