Człowiek
Architekturę krajobrazu traktujemy jako projektowanie przestrzeni, w której człowiek spędza swoje życie. Projektując kształtujemy zatem środowisko naturalne człowieka, jeżeli takie pojęcie miałoby być zastosowane do współczesnych ludzi. Nasze projekty formują otoczenie człowieka w zgodzie z jego wyobrażeniem o tym, jak taka „idealna” przestrzeń powinna wyglądać, uwzględniając przy tym jego rzeczywiste, choć nie zawsze uświadamiane i artykułowane, potrzeby. Rozmowa projektanta z klientami, a jednocześnie przyszłymi użytkownikami projektowanej przestrzeni, ma kluczowe znaczenie i ma na celu między innymi objaśnienie im złożonej zależności między człowiekiem a przyrodą oraz tego, w jaki sposób będzie ona odzwierciedlona i urzeczywistniona w projekcie.
Często w proces przygotowania projektów przestrzeni publicznej włączają się lokalne organizacje, dla których ważne są aspekty społeczne lub kwestie związane z poprawą stanu środowiska albo chęć wprowadzenia nowych rozwiązań, które w danym czasie stają się popularne. Częścią tego dialogu są także inicjatywy podejmowane w ramach budżetów obywatelskich. Takie elementy jak systemy wyłapujące deszczówkę, ogrody deszczowe, łąki, ogrody społeczne, ekologiczne ogródki przyszkolne są często proponowane przez obywateli i z powodzeniem mogą stać się częścią nowej przestrzeni.
Odpowiednio zaplanowana i dobrze funkcjonująca przestrzeń zaspokaja wielorakie potrzeby użytkowników, zarówno indywidualnych jak i grup społecznych. Jedną z takich podstawowych potrzeb jest utrzymywanie relacji międzyludzkich. Niektórzy wolą odpoczywać samotnie i to dla nich tworzy się odizolowaną, bezpieczną przestrzeń, zaciszną oazę w ogrodzie lub skryty zaułek w parku. Inni znowu preferują spędzanie czasu w grupie i nie stronią od spotkań w przestrzeni publicznej, zarówno tych kameralnych jak, na przykład, z innymi opiekunami dzieci na placach zabaw, jak również tych o dużej liczbie uczestników, takich jak koncerty w parkach. Te potrzeby trzeba uwzględnić podczas projektowania, tak aby umożliwić wszelakie relacje, pozostawiając użytkownikom wolność wyboru. Cele te można też osiągnąć umożliwiając użytkownikom spontaniczne aranżowanie przestrzeni poprzez samodzielne ustawianie krzeseł, siedzisk, stolików, itp., w zgodzie z własnymi potrzebami i nastrojem, tak by mogli spędzać czas w grupie lub samotnie, w słońcu lub w cieniu, pod koronami drzew lub z dala od nich.
Kluczowe jest także poczucie bezpieczeństwa i komfort. Nie zapominajmy, że każdy z nas czuje się bardziej komfortowo w miejscach, gdzie mamy możliwość ugaszenia pragnienia i zaspokojenia głodu, umycia rąk, ochłodzenia się lub skorzystania z toalet. Tworząc przestrzenie spełniające te warunki, możemy być pewnymi, że spotkają się one z zainteresowaniem użytkowników. Projektując należy zadbać o to, aby przyszli użytkownicy mieli gdzie odpoczywać, zażywać ruchu lub oddawać się swojemu hobby. Aktywność na świeżym powietrzu jest niesłychanie ważna dla zachowania dobrego zdrowia, dlatego planując nowe przestrzenie stwarzamy ku temu jak najlepsze warunki. Na poczucie bezpieczeństwa natomiast składa się wiele elementów. W ogrodzie lub parku czujemy się bezpiecznie, gdy w pobliżu są miejsca oferujące schronienie przed deszczem czy wiatrem, gdy droga jest oświetlona, gdy nie dokucza nam uciążliwy hałas, gdy nie zagrażają nam samochody, a także gdy wiemy, dokąd zmierzamy, ponieważ przestrzeń, w której się znaleźliśmy jest dla nas czytelna i zrozumiała. Łatwa nawigacja w terenie nie jest dziełem przypadku. W procesie projektowania rozpatrujemy, w jaki sposób uczynić dane miejsce bardziej dostępnym, takim gdzie z łatwością możemy się przemieszczać i odnajdywać właściwą drogę. Projektując założenie parkowe opieramy się na istniejących pomocnych elementach krajobrazu, a w przypadku ich braku tworzymy nowe, tak by powstała jak najbardziej klarowna sieć ścieżek, dróg, skrzyżowań i placów ułatwiająca wszystkim użytkownikom bezpieczną nawigację.
Ogród może stać się miejscem, gdzie z przyjemnością oddajemy się swoim ulubionym zajęciom. W ogrodzie prywatnym możemy stworzyć warunki, aby aktywnie w nim spędzać czas, produkując żywność, rozwijając własne hobby, doskonaląc swoje umiejętności ogrodnicze, poznając przyrodę lub korzystając z ulubionych form wypoczynku. Jeżeli jest to ogród publiczny lub społeczny, to możemy robić to wspólnie z innymi, dzielić się przy tym wiedzą, talentem, a nawet produktami naszej pracy, takimi jak owoce, warzywa lub zioła. Taki ogród pozwala na wspólne spędzanie czasu i na wspólną pracę, zacierając jednocześnie wszelkie społeczne podziały i różnice. Podobnie jest z dzisiejszymi placami zabaw, które przestały być miejscami tylko dla dzieci. Powinny być więc atrakcyjne dla każdego i oferować coś wszystkim, bez względu na ich wiek. Dobrze, gdy znajdują się na skrzyżowaniach szlaków pieszych i rowerowych. A jeszcze lepiej, gdy są połączone z miejskimi korytarzami ekologicznymi, które są niezmiernie istotne dla zwierząt i roślin, a mieszkańcom umożliwiają codzienny kontakt z przyrodą.
Nasz świat staje się coraz bardziej zurbanizowany. W miastach zabudowie, drogom i parkingom ustępują miejsca i tak coraz mniej liczne tereny zieleni. Żyjemy w pośpiechu, wśród betonu, oddalamy się od natury. Zmęczeni życiem miejskim mieszkańcy coraz częściej uciekają do przedmieść i okolicznych mniejszych miejscowości. Historyczne centra miast i miasteczek pustoszeją, handel przenosi się na obrzeża. Wąskie ulice blokowane są przez sznury samochodów. Możliwość bliskiego i codziennego kontaktu z przyrodą i ułatwiony do niej dostęp stają się coraz ważniejsze i powinny stać się priorytetem przy planowaniu przestrzennym. Każda lokalna społeczność jest unikalna, ma swoją historię i kulturę. Poznanie i zrozumienie tej historii jest ważnym krokiem w procesie projektowania. Proponowane rozwiązania projektowe powinny nawiązywać do niepowtarzalnego charakteru miejsca.
Naturalny krajobraz jest niszczony na naszych oczach. Zanikają naturalne siedliska flory i fauny. Szatkowane są pola, trzebione lasy, osuszane tereny podmokłe, a wszędzie, gdzie tylko można, wytyczane są działki pod zabudowę. I coraz częściej zagospodarowanie tych działek jest całkowicie oderwane od tego, co znajduje się poza ich granicami. Ten kierunek rozwoju jest niepokojący, ale przy umiejętnym planowaniu przestrzennym można mu zapobiec. Każda posiadłość jest częścią otaczającego krajobrazu i powinna tworzyć z nim spójną całość. Już samo pozostawienie istniejących drzew na działce pozwala zachować połączenia wizualne i przyrodnicze z otoczeniem. Takie połączenia ułatwiają obserwację przyrody i podziwianie krajobrazu dając poczucie harmonii i bycia częścią danej okolicy.
